Аллоҳ таоло инсонни улуғ қилиб яратиб қўйди. Ана шу улуғликни сақлаш ҳар бир кишининг вазифасидир. Бу вазифани одилона бажарган инсонларнинг мартабаси, халқ ичида обрўйи ошиб бораверади.

Ҳар бир маҳаллада эътиборга молик бўлган кишилар яшайди. Уларнинг яхшилиги софдиллигида, қўлидан келганича қўни-қўшнисига яхшилик қилганида, қолаверса, тилга эҳтиёт бўлиб ҳар хил ғийбат, бўҳтонларни гапирмасдан, ширин-ширин сўзларни ишлатишидадир.

Тил - инсоннинг жисмонан кичик аъзоси бўлса-да, бутун танага жавоб берадиган, маълумот жиҳатдан катта вазифани бажарувчи аъзодир. Шунинг учун ҳам тилимизни ғийбатдан, бўҳтондан ва ёлғондан сақлаб, жуда ҳам эҳтиёт бўлиб, яхшиликка, эзгуликка ишлатишимиз лозим. Қуръони Каримнинг Наҳл сураси, 105 оятида: “Ёлғон сўзларни фақат Аллоҳ оятларига имон келтирмайдиганларгина тўқийдилар. Айнан ўшаларнинг ўзлари ёлғончилардир” деб ёзилган. Пайғамбаримиз (САВ) бир ҳадиси муборакларида “Ёлғончилар умматим эмас” деб марҳамат қилган. Яна бир ҳадисда эса “Банданинг қалби тўғри бўлмагунча, унинг имони тўғри бўлмайди. Унинг тили тўғри бўлмагунча, қалби ҳам тўғри бўлмайди. Унинг ёмонликларидан қўшниси озор чекса, ўша киши жаннатга кирмайди” деб айтганлар.

Биз катталар гаплашаётганимизда бир-биримизга ҳурматли, эътиборли бўлсак, ёшларимиз бизданда ширин сўзли бўлиб ўсадилар. “Сен” ҳам бир оғиздан, “Сиз” ҳам бир оғиздан чиқади”, дейди кексаларимиз. “Сиз” деган сўзни ишлатишлик қанчалик кишини кишига яқин қилади. Келинг азизлар, бир-биримиз билан ширин-ширин суҳбатлар қилайлик, ширин сўзни билмасак, сукут сақлайлик. Сукут инсоннинг ақлини пешлайди, ўйлаб, фикрлаб олишга имкон беради. Зеро, ҳадиси шарифда “Ким сукут сақласа, нажот топади” дейилган. Тилдан келадиган офатлар кўпдир. Ундан сақланиш ҳар қайсимизнинг ўзимизга боғлиқ. Чақимчилик, туҳмат, ғийбат, ёлғон–буларнинг бари сизу бизга тўғри келмайдиган амаллардир. Биз буюк алломалар, валийлар фарзанди эканлигимизни унутмайлик. Каттани ҳурмат, кичикни иззат қилайлик, азизлар!

Отабек БОҚОНИЙ, Хожа Аҳрори Вали масжиди имом-хатиби ноиби