Алвидо, ёр! Агар шу бало

Қисматда бор бўлса – алвидо!

Сен бераҳм бўлсанг ҳам, аммо,

Мен душманлик қилмасман – видо!

Қучоғида ширин, осуда

Уйқу билан тўлиб ётганинг,

Ёр ҳислари алсо кўзингга

Бадном бўлиб учрамас санинг!

Агар қалбим уришларини,

Жиндак сеза олсайдинг – инон!

Шунча ёмон кўрмакдан мани

Бўлур эдинг ўзинг пушаймон.

Юрт кулса ҳам энди майлига,

Зарби гали сендадир бу бор:

Мен мубтало бўлган балода

Сени мақтов қилар шармисор.

Майли қаро, осий бўлай ман,

Ҳақ ҳам берай қарғамоқ учун,

Аммо, мени қучиб ўрганган

Қўллар билан ўлдирмоқ нечун?

Сен ишонким, севги ўтини

Ёлғиз йиллар сўндира олур.

Аччиқ ғазаб икки юракни

Ажратолмас ва ожиз қолур.

Шу сезги сенда ҳам сақланур,

Севиб ёнмоқ қисматдур менга,

Бир ўй билан юрагим ёнур:

Энди доим ётдур мен сенга.

Ёлукларга аламли фарёд,

Оҳ, нақадар мудҳиш бу таққос?

Иккимиз ҳам ҳаётмиз, ҳайҳот…

Кунлар ўтар беваларга хос.

Ширин тили шод этган чоғда

Қизимизни эркалар экан,

Қизим, отанг сендан узоқда,

Дея имо қилганингда сан –

Пайқаганда масъума буни,

Уни ўп-у шу онда бедод

Севгинг ичра жаннат топганни

Ва хайрихоҳ бўлганни эт ёд.

Агар қизда, ташлаб кетганинг,

Бир ер топсанг падарга ўхшаш,

Ура бошлар юрагинг сенинг

Ва қўзғалар манда ҳам шу ғаш.

Гуноҳимни биларсан, балки?

Мажнун бўлиб суйганим, холос.

Армонларим хазон ва сени

Суймак билан куйганим, холос.

Борлиғимни титратдинг, ишон,

Киборликни севмас бу мағрур

Руҳим сени дерди ва бу жон,

Энди ундан абад ажралур.

Ҳамма битди – сўзлардир абас,

Мен айтганлар ундан ҳам ёмон,

Лекин қалбга биз ҳоким эмас,

Унда орзу чексиздир ҳамон.

Алвидо, ёр! Сендан узоқда,

Ҳар бир мунис нарсадан маҳрум,

Қалбим азоб деган тузоқда,

Бундан ортиқ бўларми ўлим?

Жорж Байрон (1788.22.1, Лондон — 1824.19.4, Мисолунги, Греция) — инглиз шоири,

Ҳамид Олимжон таржимаси