Хуршид НУРУЛЛАЕВ

Кам-кўстим йўқ, тўкисдирман ҳавас қилгулик,
Юртдошларим юрагидек софдир осмоним.
Заминимга тушган доннинг бошоғи бўлиқ,
Ўз ғалласин нонидан бут кенг дастурхоним.

Дарёлари қуриш нима билмаган диёр,
Булбулларга ошён бўлган ҳар бир ҳовлиси.
Полвонларин келбатидек тоғи сервиқор,
Ташвишида бордир унинг минг сўровчиси.

Заминида йўқ бирор жой туёқ тегмаган,
Фақат армон олиб кетган бу ўлкадан ёв.
Эркагимас, завжаси ҳам бўйин эгмаган,
Душманларга элнинг ори бўлган мудом ғов.

Ўзлигини ёдда мангу тутган элдир бу,
Номаълумни инкор этган куҳна ал-жабр.
Берунийнинг тафаккури таратган ёғду
Аён этган ер шаклини – ҳақ бўлган таъбир.

Минг бир юлдуз манзилини битиб қоғозга,
Халқни қирқ йил паноҳида тутган Улуғбек,
Комилликни улуғловчи минглаб байт ёзган
Навоийдир элда номи қолган - қутлуғ бек.

Соғинчини ғазалида яширган Бобур,
Ўзга юртда довруғ топди – Темур тутган йўл.
Буюк Тўрон – Ҳиндистондан Оврупо довур,
Соҳибқирон юрти - юзлаб тинч шаҳру овул.

Эски қитъа халқларида халоскор деса
Эсланади уларга эрк берган Темурлан.
Неча юз йил фаранг юртин бир ҳайкал безар, -
Буюк хоқон – аждодига мерос қолган шан.

Етим боқиб оғзи қонга тўлган ўзбегим,
Чор Россия – тузлиғига тупурган ўлка.
Бирлашмаган хонлар сабаб, келади дегим,
Сўнги юз йил хоқон эли айланди қулга.

Шаҳид кетди эрк истаган неча минг Чўлпон,
Элга армон Қодирийлар айтолмаган сўз.
Тўласа-да оқу сариқ олтин-ла улпон,
Миннат бўлди қардошлардан келган нону туз.

О, сентябрь – Мусақиллик номин олган ой,
Янги тарих саҳифаси очилган китоб.
Ўзбекистон – ер шарида бордир шундай жой,
Пешонасин битигида ёзилган офтоб.

Шодмиз, яна замин узра қайтди шавкатинг,
Омон бўлгин токи қуёш таратгай зиё.
Гиналарни ёқтирмайди гарчи шавқатинг,
Лекин тарих – ўтмишини унутмас дунё.

Мақсад аниқ, эртанги кун равшан намоён,
Юксакликка интилганга йўл йўқдир ортга.
Яширмаймиз, ниятимиз барчага аён -
Дунёдаги ҳам бир инсон етсин муродга.